Ayətullahül-üzma Şeyx Məhəmməd Yəqubi – şiə mərcəyi-təqlidlərindən biri – çərşənbə günü, Həzrət Fatimə Zəhranın (s) şəhadət ildönümü münasibətilə Nəcəfül-Əşrəfin “Sovra əl-İşrin” meydanında minlərlə insanın iştirakı ilə keçirilən mərasimdə illik çıxışını edib. Bu mərasim, 21 ildir keçirilən “Ziyarət Fatimiyyə Kubra” ayininin bir hissəsi olaraq Həzrət Əlinin (ə) hərəminə doğru rəmzi dəfn mərasimindən öncə baş tutub.
Ayətullah Yəqubi çıxışına “Hud” surəsindən bu ayəni tilavət etməklə başladı: “Dedilər: Ey Şüeyb! Sənin dediklərinin çoxunu anlamırıq. Həqiqətən, biz səni aramızda zəif birisi görürük. Əgər tayfan olmasaydı, səni daşlayardıq. Sən bizim yanımızda hörmətli deyilsən”.
O izah etdi ki, bu ayə peyğəmbərlərə qarşı müxaliflərin həmişəki davranış modelini göstərir; yəni peyğəmbərlərin dəlillərini cavablandıra bilmədikdə, məsxərəyə, təhrifə, həqiqəti inkar etməyə, daha sonra isə təhdid və əziyyətə əl atırlar.
O vurğuladı ki, bu davranış tarix boyu bütün islahçılara qarşı tətbiq olunmuşdur; çünki düşmənlər islah çağırışlarını “fitnə” kimi göstərir, insanları əsl islahçıdan uzaqlaşdırırlar ki, onun səsi cəmiyyətə çatmasın. O əlavə etdi ki, Şüeybin (ə) qövmü böyük sərvət və nüfuz sahibi olduqları halda onu zəif sayırdılar, lakin “onun arxa-dayağından” qorxduqları üçün onu öldürməyə cəsarət etmirdilər.
Ardınca o, Kərbəla hadisəsinə işarə edərək dedi: “İbn Mərcanənin ordusu İmam Hüseynin (ə) sözlərinə belə cavab verirdi: “Biz nə dediyini anlamırıq.” Bu isə qəlblərin sapması nəticəsində insanın həqiqətdən məhrum olmasına bir nümunədir; necə ki, Quranda buyurulur: “Biz onların qəlblərinə onu anlamalarına mane olan örtüklər, qulaqlarına isə ağırlıq qoyduq”.
Ayətullah Yəqubi daha sonra İslamın ilk dövrlərinə toxunaraq bildirdi ki, Peyğəmbərin (s) dəvəti Əbu Talib və Həmzənin (ə) dəstəyi olmasa, davam edə bilməzdi. Qüreyş yalnız Əbu Talib vəfat etdikdən sonra Peyğəmbəri (s) öldürməyi düşünməyə başladı — elə bir şəxs ki, Peyğəmbər (s) onu “özünün möhkəm sütunu” adlandırmışdı. O həmçinin İmam Sadiqdən (ə) “Kafi” kitabında nəql olunan rəvayətə əsasən bildirdi ki, Əbu Talibin vəfatından sonra Cəbrayıl (ə) Peyğəmbərə (s) Məkkəni tərk etməyi əmr etdi; çünki artıq onu qoruyan və müdafiə edən kimsə qalmamışdı.
O əlavə etdi ki, Peyğəmbərin (s) vəfatından sonra Həzrət Zəhra (s) Əmirəlmöminin (ə) üçün ən mühüm dayaq idi; çünki onun müqəddəsliyi, uca mövqeyi və ümmət arasındakı sevgisi onu Peyğəmbərdən sonrakı dövrün “sarsılmaz dayağı”na çevirmişdi. O bildirdi ki, Peyğəmbərin (s) “Fatimə mənim bir parçamdır” kimi mütavatir kəlamları Həzrət Zəhranın (s) məqamının dəlilidir və bu məqam onu Əli (ə) üçün ən çətin anlarda möhkəm dayaq edirdi.
Ayətullah Yəqubi vurğuladı ki, Həzrət Zəhranın (s) rolu müəyyən bir dövrlə məhdudlaşmır və onun mesajı bütün nəsillərə aiddir; bu mesaj ümməti haqqı müdafiə etməkdən yayınmamağa çağırır. O dedi: “Bu gün İslamla düşmənçilik daha açıq və daha mürəkkəb şəkildə aparılır. Aldatma, təhrif, şəxsiyyətlərin ləkələnməsi və yumşaq müharibə vasitələrindən istifadə etməklə İslama qarşı mübarizə daha da güclənmişdir. İslam ümməti dinin dayağı və müdafiəçisi olan bir qrup kimi davranmalıdır; elə bir qrup ki, düşmən onun reaksiyasından qorxsun, İslam isə ona söykənə bilsin.”
O əlavə etdi ki, ilahi rəhbərlərə dəstək vermək şəri və əxlaqi vəzifədir; çünki düşmənlər şəxsiyyətlərdən çox onların xalq arasında olan dayağından qorxurlar.
O xəbərdarlıq etdi ki, alimlərə qarşı düşmənçilik prosesi adətən şəxsiyyətlərini ləkələməklə başlayır və cəmiyyətin reaksiyası olmazsa, fiziki məhvə qədər gedib çıxır — necə ki, bu, 1-ci Şəhid Sədr və 2-ci Şəhid Sədr haqqında baş verdi.
Sonda Ayətullah Yəqubi ilahi rəhbərlərə yardım üçün dörd praktik vəzifəni sadaladı:
Rəhbərin səsini xalqa çatdırmaq, fikirlərini yaymaq və şübhələrə cavab vermək — necə ki, İmam Rza (ə) buyurur: “Əgər insanlar sözlərimizin gözəlliyini bilsəydilər, bizə tabe olardılar.”
Elmi elitanın şəri rəhbərliyin xüsusiyyətlərini izah etməsi.
İslam məktəbinin doğru əməl ilə qorunması; belə ki, ardıcılların düzgün davranışı rəhbərin mühasirəyə alınmasının qarşısını alır.
Dini və ictimai institutların aktivləşdirilməsi; çünki rəhbərin təsir gücü onun yardımçılarının fəaliyyətindən asılıdır. Əməli vəzifə rəbbani liderlərini dəstəkləməkdir.
